Mevlid-i Nebî İle Yeniden Doğmak

Devir cahiliye devri…

Etraf zifiri karanlık…

Kalpler kasvet içerisinde. Böyle bir zamanda gönüllere rahmetin işlemesi bir mucize. Zira beşeriyet; haysiyet, şeref, mürüvvet, ahlak, hak, hakikat nâmına ne varsa unutmuş.

Şirk, zulüm, cehâlet, vahşet; doğudan-batıya her tarafı kaplamış durumda…

İnsanlar elleriyle yaptıkları taş parçalarına ibadet ediyor, kız çocuklarını diri diri toprağa gömüyor, arzularına hizmet eden her türlü ahlaksızlığı birer kazanım addediyorlar.

Birinin çıkıp, “Hakikat sizin bildiğiniz gibi değil!” diye haykırması lazım.

Akl-ı selim olanlar, cehalet batağında debelenen beşeriyete doğruyu gösterecek bir rehberin gelme vaktinin yaklaştığı hususunda hemfikirler…

Hamdolsun ki Cenab-ı Zülcelal de insanlığın, zulüm ve cehalet içerisinde kalmasına daha fazla müsaade etmiyor.

Tarihler 12 Rebîülevvel 571’i gösterdiğinde, rahmetin esintisi beşeriyete göz kırpıyor. Karanlığın içerisinde yolunu kaybetmiş olan insanlığa Cenâb-ı Rahmân’dan bir kandil uzatılıyor; Efendimiz (s.a.v.) doğuyor…

“Merhaba ey cümlenin matlûbu sen
Merhaba ey Hâlik’in mahbûbu sen.”

Doğuşuyla âlemler aydınlanıyor bir uçtan öbür uca…

Cehaletin otağına prangalı kalpleri esaretten kurtarmak için, batılın butlanını izâle etmek için, beşeriyeti saran zulme “dur” demek için, yolunu kaybetmişlere yol göstermek için, hak için adalet için, insanlık için; Muhammed Mustafa (aleyhissalatu vesselam) şereflendiriyor rûy-i zemîni…

O, mübarek gözlerini dünyaya açar açmaz, âlemler rahmete gark oluyor bir anda, melekler bayram ediyor adeta, ruhlar huzur buluyor, kalpler sükûna eriyor…

Daha doğar doğmaz, Kâbe’deki putlar, onun taşıdığı tevhid nuru önünde secdeye kapanıyorlar…
Sâve gölünün kurumasından bin yıldır yanmakta olan Mecusi ateşinin sönmesine kadar daha pek çok hadise onun gelişini müjdeliyor…

Onun doğumu, âlemin doğumu oluyor sanki.

Kalpler Onunla yeniden hayat buluyor…

Ve bugün…

Rahmet peygamberinin (s.a.v) dünyayı teşriflerinden bin dört yüz küsur yıl sonra; yine bir mevlid-i şerifin seneyi devriyesinde hasretle Onu anıyoruz.

Biliyoruz ki O olmasaydı âlemler de olmazdı, Biliyoruz ki O olmasaydı biz olmazdık, varlık olmazdı…

Dün olduğu gibi bugün de insanlık, Onunla aydınlanmaya, Onunla hayat bulmaya devam ediyor. Dün olduğu gibi bugün de kalpler, onunla ihya oluyor, ruhlar onunla sürur buluyor.

Mevlid-i Nebi’nin manevi viladetimize sebep olması niyazıyla.

Hayırlı kandiller…