Çöldeki İnci

Bir gün bir bedevîyi gördüm. Basra’da mücevherciler çarşısında başına toplananlara anlatıyordu:

“Bir zamanlar çölde yolumu şaşırmıştım, azığım da tükenmişti. Açlıktan dermanım kesilmiş, ölüm haline gelmiştim ki ansızın içi dolu bir kese buldum. O kadar sevindim ki o hatıranın zevki hâlâ dimağımdadır. Çünkü içindekini kavrulmuş buğday zannetmiştim, bir de ne göreyim: Kesenin içindeki inci değil mi? Bu sefer de öyle canım sıkıldı ki hâlâ aklıma geldikçe yüreğim sızlar.”

Susuz insana kuru çölde, kum akan sahrada, ha inci ha kabuğu. Hiçbirinin değeri yoktur, çünkü orada altınla çanak çömlek aynı değerdedir.*

____________________
* Sa‘dî-i Şîrâzî, Gülistan, 116